Lochmara Lodge en Kaiteriteri

De overtocht van Picton naar Lochmara Lodge duurt ongeveer 15 minuten. We varen door een deel van de z.g. Marlborough Sounds. De beelden die we tijdens dit tochtje voorgeschoteld krijgen zijn een aaneenschakeling van ansichtkaarten. We maken de ene na de andere foto maar zelfs die doen geen recht aan het totaalbeeld. Onbeschrijfelijk mooi. Bij aankomst stond de dame van de receptie ons bij de aanlegsteiger al op te wachten. Een andere medewerker zorgde met een trekkertje voor de bagage. Enthousiast vertelde de dame nog dat er de ochtend daarvoor een hele school dolfijnen te zien waren geweest. Maar de natuur heeft zo z’n eigen agenda en jammer genoeg hebben we tijdens ons verblijf geen dolfijn waargenomen. Omdat het seizoen hier nog op gang moet komen hadden we een heerlijk rustig verblijf. Af en toe kwam er een familie met het bootje over voor de lunch. We maakten een niet al te lange wandeling - je kunt ook overdrijven tenslotte - en na terugkomst als lunch de in NZ wereldberoemde Marlborough mosselen gegeten. Ze zijn behoorlijk groot en ietwat vlezig. Ik vond ze erg lekker en met een, nou ja twee glazen Sauvignon Blanc uit deze bekende wijnstreek was het culinaire feestje weer compleet.
Met de watertaxi terug naar Picton vertelde onze skipper Sean Olson (Noorse voorvaderen) dat hij abolone visser was geweest en twintig jaar geleden zijn quotum had verkocht. Daarna samen met zijn vrouw Lochmara Lodge opgezet en hij vaart nu elke dag zijn gasten met het bootje heen en weer.
Bij aankomst in Picton onze huurauto opgehaald en naar onze volgende bestemming Kaiteriteri gereden; ten westen van de Marlborough Sounds en de toegangspoort tot het Abel Tasman National Park. Bovendien heeft Kaiteriteri vele strandjes en kleine inletjes. Voor gezinnen met kinderen ideaal. Maar ook voor de actieve en sportieve vakantieganger is hier genoeg te doen. Wandelen door het National Park; kajakken; zwemmen of, voor de minder actieve toerist, een cruise maken langs de kust. Wij voelden ons tot die laatste categorie behoren en kozen dus voor het tochtje op de boot. Eigenlijk is het een soort hop-on hop-off waarbij er bij de verschillende stranden wordt gestopt om mensen te droppen. Sommigen kiezen er dan voor om terug te wandelen en anderen worden later weer opgehaald. Zoals gezegd, wij waren niet in een actieve bui en bleven lekker zitten.
Bij terugkomst werd het prachtig mooi weer en we hebben de rest van de middag dan ook lui doorgebracht uitkijkend over strand en zee. Dan zou je denken met een glaasje er bij; maar dat werkt hier anders. We hadden al eerder de, naar ons idee, wat achterhaalde en op oude Engelse leest geschoeide drankregels ervaren. In Kaiteriteri gaat dat zo: de enige eetgelegenheid die open is mag geen drank verkopen. Bij navraag was men vriendelijk genoeg ons te verwijzen naar de aan de overkant liggende supermarkt, waar dat wel de hele dag door wordt verkocht. En vervolgens waren wij van harte welkom om dat dan weer op hun terras te nuttigen. Overigens is dat van die supermarkt ook weer een uitzondering maar dat komt omdat deze plaats geen aparte slijterij heeft. In NZ en Australië is drank normaal gesproken uitsluitend verkrijgbaar in de z.g. Liquor Stores (Slijterijen). En die zijn vaak open van ’s morgens 1000 uur tot 2300 uur!! De om de hoek liggende pub heeft gelukkig wel een drankvergunning, maar die gaat pas om 1700 uur open! Je zou er bijna geheelonthouder van worden. Trouwens, probeer de naam Kaiteriteri na een paar glazen wijn maar eens uit te spreken!
De volgende morgen werden we met stralend weer wakker en na ons ontbijt, heerlijk klaargemaakt door onze gastheer, vertrokken we naar Punakaiki.