Orewa en Hahei

Bij ons vertrek uit Paihia had Ray ons een alternatieve route aangegeven en een klein omweggetje aanbevolen naar Rawene om daar koffie te drinken in het Boatshed Cafe. Een niemendal plaatsje waar we in een klein winkeltje een Nederlander aantroffen die een paar weken terug in Den Haag was geweest om enkele familieleden te bezoeken. Hij wist te vertellen dat er in Rawene aardig wat mensen van Nederlandse afkomst wonen. Hij had zelf zijn geld verdient in het maken van houten puzzels(!!!) was inmiddels gepensioneerd en deed dit winkeltje nog als tijdverdrijf. Die indruk maakte hij ook wel want hij zat er uitermate ontspannen bij. Na de lekkere koffie in de Boatshed gingen we verder en kwamen bij het Waipoua Kauri Forrest. Een heel groot woud met z.g. Kauri bomen; kaarsrechte en hoge bomen die erg oud kunnen worden. De oudste Kauri boom van Nieuw Zeeland staat er; de Te Matua Ngahere en alhoewel je verschillende verhalen leest over de ouderdom van deze boom houden wij het maar op de wetenschappers die denken dat deze boom zo’n 1500 tot 2000 jaar oud is. Hoe dan ook: het is indrukwekkend. Overigens heeft het bos veel weg van een tropisch regenwoud.
Bij aankomst in Orewa werden we verrast met een Griekse B&B. Dat wil zeggen, de eigenaar born en bread Nieuw Zeelands, maar het huis helemaal Grieks. De eigenaar is architect en had het zelf ontworpen. Wij sliepen in de Santorini kamer. Een heel mooi en groot huis maar in het Nieuw Zeelandse vond ik het toch een beetje uit zijn context. De praatgrage eigenaar vertelde ons onder meer dat veel gasten het gebruiken als overnachting naar een volgende bestemming. Voor ons was hier ook een nacht geboekt en dat vonden wij niet erg want het plaatsje had verder weinig te bieden. De volgende bestemming was het plaatsje Hahei waar we twee nachten verblijven. Volgens ons navigatiesysteem bestond Hahei niet, dus moesten we teruggrijpen op de aloude wegenmap die gelukkig in elke huurauto nog steeds tot de standaard uitrusting behoord. Er werd weer een zwaar beroep gedaan op ons gezond navigatieverstand. In ons geval betekende dat een paar keer stoppen om de wegenkaart te raadplegen, een keer vragen bij een benzinestation om vervolgens te proberen die aanwijzingen te onthouden. En zoals altijd kom je dan uiteindelijk toch weer op de plaats van bestemming terecht. Ook weer een locatie op een helling met een heel mooi uitzicht op de oceaan.
s’ Avonds lekker gegeten in The Pour House (niet te verwarren met Poor House). Had een eigen bierbrouwerij met boutique biertjes en simpel maar lekker eten.
Na weer een heerlijk ontbijt gingen we al op tijd naar het strand om aldaar met een snelle boot langs de kust te varen. Het is hier werkelijk prachtige natuur maar los van wat we allemaal aan moois zagen, was de boottocht op zich voor ons al een belevenis. Op het strand kregen we reddingsvesten om en vervolgens scheerden we met een snelheid van 50 km per uur over het water. Annie en ik vonden het allebei geweldig. Al met al duurde dit avontuur ruim een uur en eenmaal weer veilig op het strand waren we wel aan koffie toe.
Toen we weer eenmaal wat bedaard waren gingen we naar Hot Water Beach. De B&B eigenaar had ons de vorige avond al verteld dat er een schepje in de hal stond om eventueel mee te nemen. Dus opa en oma met een schepje naar het strand. En als je dan op het strand arriveert geloof je je ogen niet; een massa mensen die allemaal met een schep een gat graven om vervolgens bij heet water bronnen te komen. En merkwaardig tafereel en een aparte ervaring om op het strand in warm en als je niet uitkijkt heet water (tot wel 60 graden) te staan.
Daarna waren we wel toe aan een kalm ritje door het landschap en belandden bij een pontje dat ons met een korte oversteek naar het plaatsje Whitianga bracht. De verschillende bootjes op het water gaf het een rustieke aanblik. Tenslotte weer lekker gegeten in The Pour House. De volgende dag vertrekken we naar Rotorua.